BOŞALAN ÇUVALLAR

BOŞALAN ÇUVALLAR

Bir çuval vardı içi dolu, dop dulu,

Heybesinde neler vardı neler!

Neşe vardı, sevgi vardı, birde aşk,

Hürdü, tarlasında koşar oynardı.

İçinde buğday vardı, birde hamur, 

Kimine ekmek oldu kimine maya,

Kimi daldırdı elini boşu boşuna, 

Kimi de eline geleni yedi bitirdi. 

Ömrünün kalanında çuvalın,

Boşaldı yarısı, İkinci baharında,

Ama yine de ayaktaydı çuval, 

Kısalan boyunun tamda yarısında. 

Sonra küçüldükçe küçüldü,

Hatırlayan eşi, dostu sordu?

Sahi! bizim o çuvala ne oldu?

Olan ona oldu, kime ne oldu?

Günü geldi yekün boşaldı çuval, 

Düştü yere süründü, çamur oldu, 

Tekmeyi gelen vurdu, giden vurdu, 

Zaten çuvaldı, bir vardı birde yoktu.