Ahh İSTANBULL.. İSTANBULL.. Ne hikmetse Bu şehirde yaşama arzumdan vaz geçemiyorum.

 Ahh İSTANBULL.. İSTANBULL.. Ne hikmetse

Bu şehirde yaşama arzumdan vaz geçemiyorum. 

Halbu ki 7 yıl yaşadım bu İstanbulda, amma velâkin İstanbulda yaşayanlara halen daha olmuş heveslenir, özenirim. Keşke bende sizin gibi İstanbulda yaşasam diye içimden geçiririm. Nedir bu tutkum anlamadım. 

Çok kaliteli bir hayat yaşayanlar için bazan eleştiri anlamında "mubarek sanki uzaydan gelmiş, yada uzayda yaşıyor" denir ya..! İşte benimde şuur altımda sanki İstanbulda yaşamak uzayda yaşamak gibi gelir. 

Tam 7 yıl İstanbulda hayat mücadelesi verdim desem abartmış olmam. Yinede bu şehirde yaşamayı ayrıcalıklılık gibi algılıyorum. Buda benim aldanışım.

İlk okuldan mezun olalı 51 yıl olmuş. Ama ben halen daha özellikle ilkokula giden çocukların yerinde olmak istemem. Sanki hadi kalk önlüğünü giy okul saatin geldi diyecekler diye içim titret. Öğretmenlerimizin çoğusu bizleri döverlerdi. Şuur altıma bu korku çivi gibi çakılmış, aynı İsatanbul gibi. Ama birisi sevgi özlemi, diğeri korku girdabı. İkiside çivi ama.....

İnsanoğlunun isyanla karşılamadığı tek korku....????

RABBİMİZİN AYETLERLE UYARDIĞI AZAP KORKUSU

Düşünün lütfen, sizin itirazssız kabullendiğiniz başka bir korku algısı varmıdır? 

Boşuna zihninizi yormayın bulamazsınız..

Öğretmenin, baban hak ettiğin halde korkutsa illâki nefsin kendine göre masum bir tarafın olduğunu düşündürür, seni mazlum yaptırır. Amirin kızsa, komşun kızsa vs.vs. Hepsine illâki bir masum tarafın itiraz hatta isyan eder. İnsanoğlunu kesintisiz mutlu edecek olan tek sevgi ise; RABBİNE KAVUŞMA ARZUSUDUR

Onun Cemalini görme iştiyakidir. Cennette yaşamak bile yetmez yani. Korkunun ilâ nihaye yok olması ve mutlak sevgiye ulaşmak için.....!!!! Sadece Rabbinle.

İsyanbulda yaşamak, öğretmenden korkmak ne kiii...